سلام
درچند ماهی که تحصیل در مقطع دکتری نوروساینس مرکز تحقیقات علوم اعصاب کرمان را شروع کردم، با چندین نفر از دانشجوها و همکاران در مورد نوروساینس و جوانب ادامه تحصیل درش مکالمه کردم. در خلال این سوال و جواب ها هم نکات جالبی برای خودم بازتر می شد و هم اونها بیشتر روشن میشدند. در نهایت تصمیمی گرفتم در حد وسع زمان و حوصله بخشی از این سوال و جواب ها رو اینجا بذارم.

دلایل من برای انتخاب نوروساینس:

1. شیوه آموزش دکتری در گروه های گفتار رو نمیپسندیدم. و برعکس از فضای « تخصصی و وسیع » آموزش گروه های نوروساینس راضی هستم.

2. تصمیم گرفتم بعد از «کارشناسی ارشد» که حداقل های « گفتاردرمانگر بودن» رو کسب کردم،( بنظرم کارشناسی گفتاردرمانی به شدت به شدت ناقصه.)، امکان ورود به حیطه های دیگه علوم پزشکی مثل آزمایشگاه های سلولی و ملکولی و بافت و تصویربرداری مغز و... رو تجربه کنم. این موضوع به چند بعدی شدن تفکر انسان کمک میکنه.

3. نوروساینس به نظر من بعد بیوتکنولوژی خاص ترین رشته ای هست که ماها میتونیم بریم. به علت: نگاه سیستم مند، کاملا میان رشته ای، به شدت تخصصی ( مطالعات قوی از جهت متودولوژیک) . بنابراین از نظر شخصی از همان دوره کارشناسی تصمیم گرفتم بعد از ارشد گفتار، برا دکتری این رشته رو انتخاب کنم.

4. قصد داشتم بعد از تحصیل یک کلینیک جامع توانبخشی گفتار، زبان و بلع تاسیس کنم. به این جهت بنظرم رسید باید چیزی بیش از یک گفتاردرمانگر باشم.

5. نوروساینس لینک بسیار قوی با علوم انسانی و جامعه شناسی داره و من علاقه دارم.

6. بنظر من پی اچ دی گفتار ممکنه از جهت آموزش چیز زیادی برای ارایه نداشته باشه ولی سه چهار ترم کلاس تئوری و علمی نوروساینس کاملا آموزش مطالب جدیدی مثل بیولوژی، بافت شناسی، فیزیولوژی، نوروآناتومی، نورفارما، علوم شناختی ، نوروژنتیک، نوروامبریو لوژی و ... هست.

این ها دلایل « من » بودن. اکیدا توصیه میکنم با کسب اطلاعات ا زهردو رشته « خودتون  نقاط قوت و ضعف و فرصت و تهدید های هردو رشته رو برای خودتون بنویسید و جمع بندی کنید
پیشنهاد در مورد فاصله انداختن بین مقاطع

در این مورد اگر تجربه ی حداقل یکی دوسال بالینی رو ندارید( منظورم از بالین کار جدی هست یعنی پول درآوردن در کلینیک)، اول یکی دوسال تجربه کاری پیدا کنید بعد...

اما این یکی دوسال تجربه فاصله انداختن دو شرط داره:

یک: مطمئن باشید که محیط کاری منجر به از بین رفتن ادامه تحصیل نمیشه.( البته مسایل شخصی که زمان خودش رو لازم داره مثل ازدواج یا برای آقایون سربازی جزو این یکی دوسال محسوب نمیشه)

دو:  حتما کارکردن تون در این یکی دو سال همراه با مطالعه منابع غنی گفتاردرمانی باشه.

علوم اعصاب یک رشته ی پایه است بر خلاف گفتار که بالینی هست.

بیشتر کسانی که توی ایران نوروساینس میخونن شاید 60 درصد فیزیولوژیست ها هستند. وقت وارد نورو میشید به شدت متوجه فضای فکری متفاوت علوم پایه ای ها با خودمون میشید. و این مهم ترین، مهترین تفاوت شما نسبت به اونهاست. که هم برای خودتون و هم برا دپارتمان نورو میتونه مزیت محسوب بشه.

برای استفاده از این مزیت( در طراحی تز روی نمونه انسانی، تفکر کاربردی، تبدیل علم محض به کاربرد در بالین و...) باید تجربه بالینی داشته باشید.


آینده کاری نوروساینس؟
در نظر داشته باشید که بیشتر دانشجوهای نوروساینس توی ایران، «متاسفانه» از رشته های خیلی پایه بخصوص فیزیولوژی پزشکی یا علوم میان. بنابراین شاید شنیده باشید که آینده کاری نورو خوب نیست، چون برای یک فیزیولوژیست، آینده کاری به جز همون مراکز تحقیقاتی و هیات علمی و خلاصه استخدام فراهم نمیکنه. ولی به نظر من برای یک فارغ التحصیل توانبخشی که قصد کار بالینی داره آورده های زیادی خواهد داشت. شما میتونید در کلینیک خودتون روی کیس های نورولوژیک تمرکز کنید و نتیجه بهتری بگیرید. ضمنا نوروساینس برای ادامه تحصیل در پست دکتری گرنت های فوق العاده بهتری به نسبت رشته های دیگه پزشکی داره.

منابع آزمون نورو؟

نظر من:

نوروآناتومی : اسنل

نوروفیزیولوژی: گانونگ

نوروفارماکولوژی: کاتزونگ

نورو بیولوژی: منبع مشخصی نداره. بنظرمن: اول فصول بیولوژی گانونگ و اسنل ، بعد سوالات سالهای قبل نوروساینس بهداشت، بعد فصول مرتبط لودیش.از این بخش ها چندتایی سوال میاد. که یا میتونین مثل من کلا نادیده بگیرین و در دروس دیگه که قویتر هستین جبران کنین ( من بیولوژی رو 40 زدم و به جاش نوروآناتونی 84) یا اینکه همون بخش های خاص رو از «چکیده لودیش» که در بازار انواع مختلفش هست بخونین. قاعدتا گزینه دوم بهتره.

***در تمام دروس هم « تسلط » صددرصد روی همه سوالات نوروساینس سالهای قبل.

البته امسال ظاهرا ضرایب تغییر کرده ویک درس هم اضافه شده. که حتما آیین نامه های مربوط به دکتری تخصصی رو از سنجش پزشکی پیگیری بفرمائید.

چقدر باید مطالعه کنیم که قبول بشیم؟

مدت زمان لازم هم بستگی به پیشینه و علاقه خودتون داره. من حداقل دو ماه از 7 تا 23 مشغول بودم.

توصیه اکید میکنم که به جای تمرکز صددرصدی روی منابع، تمامی اطلاعات موجود توی سایتها در مورد علوم اعصاب وزارت بهداشت رو سرچ بکنید. صفحه انجمن موسسه معین خیلی خوبه.( گوگل کنید سایتشو)

50 درصد آزمون، 50 درصد مصاحبه. در مورد مصاحبه فعلا تمرکز نکنید ولی بدونید که از 50 درصد مصاحبه فقط 15-20 درصدش رزومه هست و از اون مهم ترین مهارت های فردی ( سخنرانی، طراحی یک مطالعه برای یک هدف مشخص، مکالمه مقدماتی انگلیسی، سرچ علمی و ...) هست.

کدام دانشگاه؟

در نظر داشته باشید که اگرچه همه دانشگاه ها مزایایی دارند ولی پیشنهاد من برای یک گفتاردرمانگر دانشگاه ایران و شیراز هست که بیشتر حیطه هاشون میخوره. پس باید روی رتبه خوب حساب کنید که البته دست یافتنی هست.
دانشگاه ها :

تهران و شهید بهشتی: بیشتر سلولی ملکولی . اغلب انتخاب اول و دوم بیشتر داوطلبها . معمولا روی هم 10 نفر میگیرن. ولی بعضی سالها اصلا نگرفتن.

ایران: تقریبا همه ی حیطه ها. دانشجوی با پایه ی توانبخشی زیاد داشته و محیطش مساعد هست. اگر همه دانشگاه ها بگیرن، تا 15 احتمالش هست.

تبریز: شناختی هم کار میکنن. کمتر دیدم غیر ترک ها اونجا رو انتخاب کنن. انتخاب آخر من بود.

شیراز: دانشگاه خوب. وضعیت رفاهی خوب. حیطه های شناختی هم کار میکنن. از نظر من برای توانبخشی ها، انتخاب دوم بعد ایران.

کرمان: قدیمی ترین گروه نورو، تجهیزات عالی. حیطه های انسانی خیلی کم کار شده.

همدان اطلاع خاصی ندارم

اگر همه دانشگاه ها پذیرش داشته باشن ظرفیت به حدود 20-25 نفر میرسه.

سوالی که جوابش با خودتان است...
در مورد این سوال که آیا باید دکتری بخوانم یا نه، در چه رشته ای بخوانم، بعد از اینکه درسم تمام شد چکار کنم، پژوهش یا بالین و ... نکته خاصی ندارم. یا لااقل در این مجال نمیگنجه. بنابراین تمام چیزهایی بالاتر گفتم رو بایستی در چارچوب برداشت و هدفتون از زندگی بریزید و اگر ندارید، اول اون رو درستش کنید.


به مرور اگه وقت شد، چیزهایی به این متن اضافه میکنم...